Περηφάνια και τσιμέντο

“Κατά τη διάρκεια του χρόνου μερικά ρουμάνικα χωριά είναι εγκαταλειμμένα. Κανένας ήχος από ζωντανά που γυρίζουν σπίτι, κανένας ήχος από κότες ή από χλιμιντρίσματα αλόγων. Το σάουντρακ των παραδοσιακών ρουμάνικων χωριών φαίνεται να έχει μετατραπεί εν μια νυκτί σε κάτι υπόκωφους θορύβους από μπετονιέρες…”

Αυτό είναι το “success story” της ρουμανικής μετανάστευσης όπως το παρουσιάζουν στην -με έναν περίεργο τρόπο- συγκινητική έκθεση φωτογραφίας τους οι PETRUŢ CĂLINESCU και IOANA HODOIU.

Στόχος της έκθεσης είναι να πουν την ιστορία αυτών που έφυγαν όμως αυτό γίνεται φωτογραφίζοντας τα μέρη που άφησαν πίσω τους. Κι αν κάτι είναι ενδιαφέρον σ’ αυτή την ιστορία είναι ότι τα αφημένα μέρη μεταμορφώνονται δραστικά υπό την επίδραση αυτών που πλέον δεν ζουν εκεί. Οι Ρουμάνοι μετανάστες, που ξεκίνησαν ως εφημεριδοπώλες δρόμου στη Γαλλία χωρίς μόνιμη κατοικία και άδεια εργασίας έχουν φτιάξει το δικό τους “χρυσό κανόνα” που ακολουθούν πιστά. Όπως λένε οι ίδιοι “αν βγάλεις 50 ευρώ, βάλε στην άκρη τα 40 και ζήσε με τα 10”. Κι έτσι προκαλούν έναν μικρό οικοδομικό οργασμό πίσω στην πατρίδα τους. Χτίζουν για τους δικούς τους που έμειναν πίσω αλλά και σαν υπόσχεση για τους ίδιους, σα να λένε στη γη και στον εαυτό τους “θα γυρίσω”. Κι η υπόσχεση αυτή χτίζεται με μπετόν. Αυτοί που μείναν πίσω παρατηρούν τα χωριά τους να αλλάζουν όψη, χωρίς τη συμβολή τους, σαν από ένα μαγικό ραβδί. Η ρουμάνικη επαρχία επιβιώνει χάρη σε αυτούς που έφυγαν αλλά προς το παρόν είναι σαν να ζει χωρίς παρόν. Εκεί υπάρχει μόνο παρελθόν και μια υπόσχεση για το μέλλον. Θα πάρουν σάρκα και οστά οι σκελετοί των οικιών ή θα συνεχίσουμε να βλέπουμε τα στάχυα να χορεύουν ανάμεσα απ’ τα μπετονένια παράθυρά τους;

Τελευταίο. Τα σπίτια αυτά είναι ο θρίαμβος των μεταναστών που μπόρεσαν να ριζώσουν στις ευρωπαϊκές χώρες. Εκείνων που πέρασαν διά πυρός και σιδήρου, που έζησαν τσουβαλιασμένοι σε κοινόβια, κρύφτηκαν σαν απόκληροι σε πρόχειρους καταυλισμούς στα δάση, δεν απελάθηκαν και τα κατάφεραν. Τώρα ζουν, σχεδιάζουν, ονειρεύονται, χτίζουν.
Το να κοιτάζω όμως τις φωτογραφίες του πρότζεκτ “Περηφάνια και Τσιμέντο” μου προκάλεσε μελαγχολία. Σκέφτηκα για μια στιγμή. Θα ‘θελα κάτι και γι’ αυτούς που έμειναν πίσω. Για το νεκρό παρόν της ρουμανικής επαρχίας.
Δείτε την έκθεση εδώ: http://prideandconcrete.com/

Ένας Ρουμάνος βοσκός κρατάει στα χέρια του τη φωτογραφία του γιου του που κατατάχτηκε στη Λεγεώνα των Ξένων στη Γαλλία.